قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران (تاجیکی)

قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران نهادهای فرهنگی، اجتماعی، سیاسی و اقتصادی این کشور را بر اساس اصول و ارزش های اسلامی بنیان می نهد و چگونگی رابطه بین قوای سه گانه مجریه، مققنه و قضائیه را مشخص می کند.

قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران در همه پرسی سال 1358 تصویب شد و در سال 1368 مورد بازنگری قرار گرفت. این بازنگری شامل تغییراتی در بخش مربوط به رهبری، تغییر ساختار ریاست جمهوری و حذف نخست وزیری، تغییر در ساختار قوه قضائیه و سرانجام اضافه شدن دو فصل جدید مربوط به امنیت ملی و اصلاحات بعدی در قانون اساسی.

قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران شامل چهارده فصل و 177 اصل است. فصل اول درباره اصول کلی و فصل دوم درباره زبان رسمی، خط، تقویم و پرچم کشور است. فصل سوم و چهارم و پنجم درباره حقوق مردم، اقتصاد و حاکمیت ملی است. فصل ششم و هفتم درباره مجلس شورای اسلامی و شوراهای شهر و روستاست. فصل هشتم درباره رهبری و شورای رهبری می باشد. فصل نهم و دهم درباره قوه مجریه و سیاست خارجی است. فصل یازدهم تا چهاردهم به ترتیب درباره قوه قضائیه، رادیو و تلویزیون، شورای عالی امنیت ملی و چگونگی بازنگری در قانون اساسی است