جامعه و فرهنگ تایلند

در بخشی از مقدمه این کتاب می‌خوانیم: «در میان کشورهای شرق آسیا، تایلند دارای قدیمی‌ترین روابط سیاسی با ایران است؛ زیرا نخستین هیئت سیاسی ایران که به آن منطقه رفته است، هیئتی است که شاه سلیمان صفوی در سال ۱۶۸۶ به سیام گسیل داشت. بر اساس سفرنامۀ این هیئت در آن هنگام ایرانیانِ بسیاری از راه هند به سیام رفته بودند و ضمن اقامت در این کشور، نفوذ بسیاری در دربار و سیاست سیام به هم رسانیده بودند. محمدربیع منشی این هیئت، در سفرنامۀ خود توصیفات بدیع و جالبی از وضع سیام آن روز کرده است که در جای خود خواندنی است. او محصولات یا در واقع صادرات مهم سیام را در آن هنگام، فیل، عاج، عود، لاک، آهن، پوست آهو، کافور، برنج، چینی، فلفل و قلع ذکر می‌کند که تجارت اغلب آن‌ها با پادشاه است. پادشاهی که «حکیمی از مردمان گیلان دارد». بنا به نوشته‌های او در آن زمان شاهنامه‌خوانی در دربار سیام رواج داشته و قصۀ امیرحمزه در مجالس معتبر قرائت میشده است. پادشاه در کنار کاخ خود بتخانه‌ای را به مسجد تبدیل کرد و مقرر داشت که «هر ساله مردم مغولیه (ایرانیان) به رویه و کیش خود به عزاداری امام‌حسین(ع) سرگرم شوند» کشور تایلند که پیش از این «سیام» نامیده می‌شد، در قرن نوزدهم و بیستم پیوسته سپر برخورد منافع انگلیس و فرانسه در شبه‌جزیرۀ هند و چین بوده است. مذهب اکثر مردم تایلند، که حکومت آن یکی از دیرپاترین رژیم‌های سلطنتی جهان به‌شمار می‌رود، آئین بودا است. اکثر مسلمانان که شافعی‌مذهب هستند، در مناطق جنوبی تایلند سکونت دارند. جمعیت شیعیان آنجا نیز حدود ۳۰ هزار نفر است که خود را از نسل یکی از ایرانیانی می‌دانند که حدود ۴۰۰ سال پیش به تایلند کوچ کرده است.»