انقلاب اسلامی ایران تاکنون از جوانب مختلفی مورد مطالعه قرار گرفته است. این کتاب مجموعه شش مقاله درباره انقلاب اسلامی ایران و زمینه‌های شکل‌گیری و پیروزی آن از منظر جامعه‌شناسی است. در مقاله نخست با عنوان «جامعه‌شناسی سیاسی ایران بین سال‌های ۱۹۴۱ تا ۱۹۷۸» ابتدا ساختار نظام سیاسی دوران پهلوی بررسی شده و پس از آن طبقه نخبگان سیاسی در ایران مورد مطالعه قرار گرفته است. بررسی فرهنگ سیاسی و لایه‌های اجتماعی بخش‌های بعدی آن را تشکیل می‌دهد. مقاله دوم «نقش امام (ره) در جنبش اسلامی ایران» را بررسی می‌کند. در این مقاله ابتدا شکل‌گیری نهضت اسلامی توضیح داده شده و سپس چگونگی ارتباط امام خمینی (ره) با گروه‌های مبارز بیان شده است. مقاله سوم با عنوان «اندیشه‌ها و چهره‌های تأثیرگذار بر انقلاب اسلامی» تلاش می‌کند اندیشمندانی که در شکل‌گیری انقلاب اسلامی نقش حیاتی داشته‌اند را به اختصار معرفی کند. در این مقاله آثار و اندیشه‌های امام خمینی (ره)، آیت‌الله طالقانی، مهندس مهدی بازرگان، شهید مطهری و دکتر شریعتی معرفی شده است. مقاله چهارم درباره «بررسی چگونگی تبدیل انقلاب به نهاد» است. در این مقاله نویسنده تلاش می‌کند این نظریه در علوم سیاسی را بررسی کند که «انقلابها در تاریخ بشری پدیده‌ای گذرا هستند. هدف انقلابها سرنگونی یک نظام سیاسی و بنیان نهادن نظام جدید است. هنگامی‌که نظام سیاسی جدید تأسیس شد مأموریت انقلاب انجام شده و در واقع انقلاب به نظام سیاسی تبدیل شده است». مقاله پنجم درباره «ایران در عصر پهلوی: بررسی انتقادی توسعه صنعتی» است. در این مقاله توسعه اقتصادی و صنعتی ایران در دوره ۵۷ ساله حکومت پهلوی‌ها بررسی شده است. مقاله ششم و پایانی «زمینه‌ها و علل اجتماعی انقلاب اسلامی ایران» را بررسی می‌کند. در این مقاله ازهم گسیختگی ساختار اجتماعی، از بین رفتن انسجام اجتماعی و تنهایی افراد جامعه بررسی شده است.
نقد و بررسی‌ها
هنوز بررسی‌ای ثبت نشده است.